De Dode Zee, het laagste binnenmeer ter wereld, 75 kilometer lang en 15 kilometer breed, ligt in het hart van de woestijn van Juda, aan de Israëlisch-Jordaanse grens, 394 meter onder het niveau van de Middellandse Zee. Het water dat vooral door de Jordaan wordt aangevoerd verdampt ontzettend snel in de hitte die hier heerst. De concentratie aan minerale zouten is daardoor zo hoog dat elk plantaardig of dierlijk leven wordt verstikt. Het waterpeil blijkt echter ook alarmerend te zakken als gevolg van het oppompen van water op de Israëlische oever (Eilat) en het slinkende debiet van de Jordaan en zijn bijrivieren door de irrigatie van de akkers in de Jordaanvallei.
De fabelachtige ontdekking van de Dode Zeerollen, zo’n vijftig jaar geleden, en het begin van jarenlange opgravingswerken in de regio van deze streek vormen een aanwijzing voor het strategische belang van deze streek die al in de Oudheid bewoond was.
Een zee van zout lijkt een betere benaming dan Dode Zee. De Jordaan en de regen, geholpen door de verdamping, hebben er potassium (kaliumcarbonaat), magnesium, calcium en sulfaat achtergelaten, mineralen die reeds eeuwenlang worden ontgind. De ecologische keerzijde van de medaille is dat de vissen die hier per ongeluk verzeilen op minder dan één minuut sterven. De terreinen waar Jordanië jaarlijks een half miljoen potassium onttrekt aan de zee, beslaan een oppervlakte van meer dan 100 km². Toch brengt het allemaal niet erg veel geld op want de marktprijzen zijn laag.
